Mijn leven als Nederlandse expat (34) in Londen
Nieuw: de Havermelkelite podcast
Goedemorgen,
Nieuws: ik ben een podcast begonnen! In Havermelkelite, de podcast, bespreek ik elke twee weken trends en statussymbolen in de wereld van jonge (Rand)stedelingen. Dat doe ik niet alleen, maar samen met co-host Jessica Kuitenbrouwer. De jingle is gemaakt door Elias Mazian, een van m’n favoriete dj’s.
De eerste aflevering gaat over de vraag: heeft de gegoede middenklasse festivals verpest? Driegangenmenu’s, bakfietsen, influencers en Marie Stella Maris-geurspray in de tent: waar festivals ooit alternatieve vrijhavens waren, lijken ze nu te zijn overgenomen door vermogende twintigers en dertigers, die in alle luxe het ultieme genot nastreven. Hoe werd de mosh pit een posh pit? Luister hier de eerste aflevering.
Verder in deze nieuwsbrief: de laatste tijd lees je veel over expats in Nederland. (Bijvoorbeeld hoe ze drie ton neerleggen voor 33 vierkante meter.) Maar hoe is het eigenlijk om als Nederlander expat te zijn? Gastredacteur van deze nieuwsbrief, antropoloog en journalist Laura Kemp, keerde onlangs terug naar Amsterdam na een vijfjarig verblijf in Londen. Over haar ervaringen in de Britse hoofdstad lees je hieronder.
Een fijne dag!
Jonas
HME tipt: Tiger Stripes
Mijn filmtip voor deze lente: Tiger Stripes van millennial-regisseur Amanda Nell Eu. Deze film gaat over de 12-jarige Zaffan, het wildste meisje van de klas. “Ze danst in TikTokvideo's zonder hoofddoek op hardcore, tekent schunnige plaatjes in haar schrift en toont haar kameraden trots de beha die ze stiekem onder haar schooltenue draagt”, aldus een Volkskrant-recensie (☆☆☆☆). Tiger Stripes, favoriet in Cannes en bejubeld door filmcritici, is een opstandige Maleisische film waarin de puberteit letterlijk monsterlijk is. Nu in de bioscoop en op Picl, vanaf 25 april ook op Pathé Thuis. #partner
Mijn leven als Nederlandse expat in Londen
Door Laura Kemp
Achter Broadway Market, de beroemde hipster-enclave in Hackney, staat een flat van baksteen die een grote binnenplaats met een grasveld omheint. En terwijl de startup bro’s, hardlopers in Salomon-hesjes en excentriekelingen langs het water richting London Fields lopen, tuur ik naar dit bouwwerk dat ook mij nooit eerder opviel. In dikke zwarte letters staat: ‘Orwell Court’ - en het lijkt alsof de tijd hier sinds 1984 heeft stilgestaan. Hier ga ik wonen.
Daar komt Jess, mijn Zuid-Afrikaanse huisgenoot die ‘hello’ uitspreekt als hillo. Door een opening in de dikke stenen muren begeleidt ze me naar de binnenplaats. Op een grijs muurtje zitten afwezige tieners met pitbulls zonder lijn en iets verderop staat een jonge moeder met roze, fluffy slippers naast haar kinderwagen. Na een minuutje komen we aan bij een donkere ingang en laat Jess me zien hoe ik een dikke stalen deur open bliep met een elektronische sleutel. We sjouwen mijn tassen de lift in.
In het oog springt een bordje: ‘No Smoking, No Spitting, No Urinating’ in this lift. Kennelijk heeft deze lift al het een en ander meegemaakt. Well, that makes two of us.
Want tja, hoe ben ik hier in godsnaam terechtgekomen. Laat ik het erop houden dat mijn leven in Londen tot nu toe een aaneenschakeling van korte huurcontracten en vage afspraken is geweest. Het begon met een break-up, appartementjes opeens in de verkoop en als laatste een vriendin die mij heel lief vertelde dat haar vriendje in mijn plaats kwam. Mijn Londense huizenteller staat inmiddels op zes en hier ga ik weer.
Succesvolle vriendinnen
Ik worstel, ben moe en voel me gebroken. Blijf ik hier rondcirkelen in de hoop op ‘iets’? Of misschien juist wel in de hoop op ‘niets'. Mijn vriendinnen in Nederland krijgen kinderen, publiceren debuutromans, kopen huizen of lanceren solo-tentoonstellingen. En hier sta ik, petje op en tracksuit aan. Ik overleef op losse freelance klussen, terwijl ik problematische mannen aantrek die ik niet kan fixen. Wat ben ik aan het uitstellen? Wat is dit patroon? Okay. Genoeg introspectie. Eerst maar eens die tergend krakende lift in.
Orwell Court is een ouderwetse ‘council estate’ in Hackney, aan de oostkant van Londen. Een estate is een woonblok van sociale huurwoningen dat eigendom is van de lokale overheid; de council dus. In tegenstelling tot Nederlandse sociale huurwoningen staan de gebouwen hier op zichzelf, ze staan fysiek gescheiden van koopwoningen. Als je ooit in Londen bent geweest, herken je ze meteen. ‘Zij’ wonen daar; ‘wij’ wonen ‘hier’: typisch hoe dat in de Engelse klassenmaatschappij non-verbaal wordt gecommuniceerd. En terwijl council flats bedoeld waren als ‘oplossing’ om arme mensen te huizen na de Tweede Wereldoorlog, is de realiteit dat velen verwaarloosd, vervallen en gevaarlijk zijn.
Kom ik als 34-jarige ‘expat’ uit Nederland in aanmerking voor sociale huur in Londen? Niet bepaald. Maar ons huisje heeft een particuliere eigenaar die we met zijn drietjes 800 pond exclusief per maand betalen, omgerekend 940 euro. In Orwell Court zijn we de enige particuliere huurders, maar het komt in de absurde Londense woningmarkt steeds vaker voor dat huisbazen flats in council estates opkopen - zeker als die in Hackney staan. Niet dat je de luxe eraan afziet, trouwens. Het appartement is klein, heel gehorig en slecht onderhouden. Een krakende houten trap leidt naar een nauwe gang waar onze drie slaapkamers naast elkaar liggen. Vanaf ons smerige balkonnetje zien we wel het mooie Regent’s Canal, hoge bomen en ‘s nachts komt een familie krijsende vossen tot leven. Dat heeft wel wat.
Drugsdealers
Het duurt niet lang tot mijn huisgenoten -allemaal in de dertig- en ik een soort zussen worden.