Vlees, vliegen en volle pilates-klasjes
Waarom ‘radicaliseert’ de havermelkelite?
Hoi, ik ben Jonas Kooyman, oprichter van Havermelkelite. In deze nieuwsbrief schrijf ik over trends en statussymbolen in de wereld van jonge stedelingen, iets dat ik voorheen jarenlang deed als journalist bij NRC Handelsblad. Over een maand komt mijn eerste boek (!) uit bij uitgeverij Das Mag. Je bestelt ‘m hier, dan ontvang je hem begin juli thuis op de mat.
Goedemorgen havermelkelite,
Ooit was het voor neurotische grachtengordelbewoners een statussymbool om naar de psycholoog te gaan. Maar die tijden zijn voorbij, schrijft gastredacteur Lena Bril in deze nieuwsbrief. Hoe welvarende stedelingen dán omgaan met hun sores? Dat lees je hieronder. (Lena heeft trouwens een nieuwsbrief die ik graag volg, In therapie.)
Verder vandaag: maakt de havermelkelite een ruk naar rechts? En: waarom steeds meer dertigers het gevoel hebben dat ze in een midlifecrisis zijn beland. Ook deel ik, zoals altijd, mijn favoriete boeken en podcasts van dit moment.
Een mooie dag,
Jonas
p.s. Zou jij op je bruiloft een Amsterdamse koffiebar laten invliegen?
Vlees, vliegen en volle pilates-klasjes: waarom ‘radicaliseert’ de havermelkelite?
Vlees eten, roken, politiek incorrecte podcasts luisteren en een dun lichaam als schoonheidsideaal: jarenlang waren deze zaken ondenkbaar in de wereld van de progressieve, wereldverbeterende havermelkelite. Toch lijkt een klein, maar opvallend deel van deze groep de laatste tijd een nihilistische, reactionaire kijk op de wereld te omarmen. Waar komt deze vibe shift vandaan? Maakt de havermelkelite een ruk naar rechts? Je hoort het in een gloednieuwe aflevering van Havermelkelite, de podcast.
Hoe welvarende stedelingen de psycholoog verruilen voor wellness-vakanties
Door Lena Bril
Met trillende handen breng ik een keramieken mok naar mijn mond. De inhoud smaakt naar gember, eucalyptus en modder. Ik drink truffelthee, in een yurt, ergens in een bos bij Maarn. Ik word omringd door Yumeko-dekens, Marie Stella Maris-flesjes en welvarende millennials. Aan mijn ene kant: een Britse expat met een babyblauwe Acne-sjaal, aan de andere kant, een cryptotrader die de helft van het jaar op Bali werkt. De meesten zijn op zoek naar heling van een burn-out, of willen hardnekkige patronen en slechte gewoonten doorbreken.
Een aantal deelnemers gaat, net als ik, al jaren naar een therapeut. Sommigen hebben antidepressiva of andere medicatie geslikt. Na jaren praten met een psycholoog, snakken ze nu naar iets anders. Een ervaring, daar zijn de deelnemers van dit retreat naar op zoek. Die behoefte kom ik tijdens mijn onderzoek naar therapie vaak tegen. Praten met een psycholoog voelt passief, hoor ik vaak. En het duurt vrij lang: een standaard GGZ-traject begint met minimaal acht sessies.
De coachingindustrie springt daar slim op in. Lifestylecoaches prijzen hun methodes aan als doelgericht en efficiënt. Een traject duurt korter, heeft minder stigma en betaal je uit eigen zak of – beter – kun je aftrekken van de belasting of wordt zelfs door je werkgever vergoed. Helemaal efficiënt: een weekend of week volle bak aan de slag met een coach of healer.
Neurotische grachtengordelbewoners
Bovendien verwachten welvarende stadsbewoners van elke ervaring – van restaurant tot Rocycle – een esthetische ervaring. Een bezoek aan een doorsnee therapeut voldoet niet aan die standaard. GGZ-psychologen houden meestal praktijk in kleine kamers met uitgedroogde kamerplanten en serveren - als je geluk hebt - koffie, met lang houdbare melk van Friesche vlag (mijn therapeut heeft mij in drie jaar slechts twee keer iets te drinken aangeboden).
De psycholoog, ooit statussymbool van neurotische grachtengordelbewoners, verliest zo langzaam haar air. Een stuk aantrekkelijker zijn