Zijn dit de nieuwe jaren dertig?
Klachten over Soho House
Mijn naam is Jonas Kooyman, ik schrijf over trends en statussymbolen in de wereld van jonge stedelingen.
Dag allemaal,
Met elke nieuwscyclus voelt de wereld instabieler aan. Tegelijkertijd gaan ‘we’ gewoon door met ons hedonistische stadsleven. Dit dansen op de vulkaan-gevoel, daar deel ik mijn gedachten over in deze editie.
Verder: een nieuw seizoen van Havermelkelite, de podcast (volg ons op Spotify!) en zoals altijd genoeg tips om de dag mee door te komen.
Fijne zondag!
Jonas
Tips
• We kennen ze allemaal: de vriendin die altijd blut lijkt, maar toch ineens een huis kan kopen, of de vriend die een laagbetaalde cultuurbaan heeft, maar prima rondkomt. Zij maken waarschijnlijk gebruik van de ‘pap en mam’-bank en verwachten een grote erfenis. Een interessant artikel over de opkomst van de ‘inheritocracy’. (The Guardian)
• Lululemon, bekend van de prijzige yogalegging als statussymbool, heeft haar pijlen gericht op de mannelijke klant. (Financial Times, paywall)
• De laatste tijd regent het klachten onder leden van Soho House, de eliteclub voor creatieve stedelingen die in 2018 met veel bombarie ook een Amsterdamse vestiging kreeg. Het zou er te druk zijn, de kwaliteit ondermaats, en bovendien zouden er meer finance bro’s dan creatievelingen rondlopen. Hoe zit dat? Is Soho House slachtoffer geworden van z’n eigen succes? (Havermelkelite, de podcast)
• ‘Sterchitect’ Rem Koolhaas bouwt over de hele wereld, maar hoe is het om dagelijks in zijn ontwerpen door te brengen? (NRC, paywall)
• Ik moest lachen om deze meme:
Opladen in Portugal
In mijn zoektocht naar een plek om op te laden van drukke, koude en donkere dagen stuitte ik op Quinta do Pinheiro, aan de Portugese zuidkust. Deze quinta (‘quinta’ betekent landhuis) biedt meerdere retreats aan - van pilates tot filosofie - maar je kunt er ook gewoon lezen, zwemmen of gemasseerd worden.
De vijf huizen zijn luxueus ingericht, in samenwerking met de beroemde Portugese architect Frederico Valsassina, en omringd met een wijngaard en avocadoplantage. De quinta is gelegen in het natuurgebied Ria Formosa, waar flamingo’s in het wild rondlopen. Kijk hier voor meer informatie.
Samenwerking.
Zijn dit de nieuwe jaren dertig?
In de jaren twintig van de vorige eeuw was Moka Efti een van de beroemdste, meest extravagante nachtclubs van Berlijn. Het in 1929 geopende megacomplex telde onder meer een danszaal, een witgemarmerde patisserie, een schaakruimte en een visrestaurant; dit alles luxueus ingericht volgens de toen heersende trend van Egyptisch geïnspireerde art deco.
Deze prominente nachtclub bood ‘exotisch vermaak’ om de traumatische herinneringen van de Eerste Wereldoorlog en de daarop volgende hyperinflatie weg te dansen en speelt een rol in de recente Duitse hitserie Babylon Berlin, over de op de vulkaan dansende stad van eind jaren twintig, begin jaren dertig.
In die tijd kende Berlijn – net als nu – een wild, groots, nachtleven, in 1930 kon je op 899 plekken terecht. Een andere beroemde club uit die tijd: Eldorado, waar homo’s in relatieve vrijheid konden samenkomen om te feesten en dragshows te aanschouwen.
Paniek en horror
De cultuur van de Weimarrepubliek spreekt nog altijd tot de verbeelding. Van 1918 tot 1933 was de Weimarrepubliek de benaming van het politieke systeem in Duitsland, dat toen voor het eerst een volwaardige democratie was. Behalve een gedoemd politiek experiment, vlak voor de horror van het Derde Rijk, staat de cultuur van de Weimarrepubliek synoniem voor technologische en culturele innovatie, hedonisme, decadentie en exces.
Tegen een achtergrond van maatschappelijke onrust, politieke straatgevechten, de opkomst van fascisme en een beurscrash (in 1929) “dansten mensen hun honger en hysterie weg, hun angst en hebzucht, hun paniek en horror” noteerde de Duitse schrijver Klaus Mann destijds.
In de beroemde musical Cabaret, uit 1972, danst en zingt Liza Minelli de sterren van de hemel in een groezelige, sexy nachtclub in een kelder uit de laatste Weimar-jaren, terwijl buiten de nazi’s marcheren en de showmaster roept: “Leave your troubles outside! So life is disappointing? Forget it! In here, life is beautiful!”
Hetzelfde - achteraf terugkijkend - dansen op de vulkaan-gevoel bekruipt me de laatste tijd steeds vaker en doet me afvragen: zijn we in een nieuwe jaren dertig beland?